Μύδια τηγανιτά…

*αναφέρομαι στα φαιά μύδια,
που ξέρω και βρίσκω
στην αμμουδιά που περικλείεται
νότια των εκβολών του Αλφειού ποταμού
μέχρι το ακρωτήριο του Κατακώλου…

Δεν υπάρχουν αναλογίες…

Στα πολλά χιλιόμετρα αυτής της αμμουδιάς,
μαζευόμαστε παρέα,
και «σκαλίζουμε» την άμμο …

(παλιότερα τα συνέλεγαν
με «τρυγοκόφινο» ή σουρωτήρι,
τώρα πια λίγα έχουν απομείνει)

Έχουμε σε ετοιμότητα σκεύος
γεμάτο με θαλασσινό νερό.

Με όσα από τα μύδια που μαζέψαμε,
και κρατάμε «ζωντανά» στο θαλασσινό νερό,
κρίνουμε ότι καλύπτουν τον «ουζομεζέ» της παρέας,
πορευόμαστε μέχρι το πλησιέστερο μαγειρείο…

Βάζουμε τηγάνι στη φωτιά,
με μικρή επίστρωση λαδιού
και αφού «κάψει»,
καλύπτουμε την επιφάνεια με τα μύδια.
Όταν έχουν ανοίξει τα κελύφη,
σβήνουμε με χυμό λεμόνι,
περιμένουνε να πάρει μια βράση
και σερβίρουμε σε πιατέλα.

Επαναλαμβάνουμε την διαδικασία
μέχρι να τελειώσουν τα μύδια…

Αφού έχουμε γευθεί τον μεζέ
με ουζάκι ή τσιπουράκι
και έχουμε πεινάσει,
πορευόμαστε δυτικά του ακρωτηρίου,
να μαζέψουμε πεταλίδες
για μακαρονάδα…..

Μυστική ιστορία εδώ